Goedlachs, plezier in de dingen die ik deed, met altijd een liedje in mijn hoofd, en waar het kon zong ik hardop. Een leuke baan, net mijn eerste eigen huis gekocht in Utrecht, 33 jaar. Ik had het gevoel dat de wereld voor me open lag.
Ik werkte bij een grote werkgever in het midden van het land. Ik had het bij mijn 2e werkgever reuze naar mijn zin. Hier kon ik mijn honger naar ontwikkeling stillen. Opleidingen, cursussen en trainingen: voor alles wat in mijn agenda paste, meldde ik me aan. Aan interessante projecten die voorbijkwamen deed ik zoveel mogelijk mee. Mijn leidinggevende zei een aantal keren op een plagerige toon dat hij zijn werkkamer wel vast kon gaan ontruimen voor mij.
Met al die extra activiteiten zoals cursussen, trainingen en projecten hield ik geen rekening met het reguliere werk dat daarnaast gedaan moest worden. In de praktijk had ik dus best een volle agenda. Maar ik genoot van de waardering en de mogelijkheden die me werden voorgeschoteld, en voelde me op handen gedragen.
Het eerste signaal kwam tijdens zangles. Ik merkte dat het niet meer lukte om met mijn buik adem te halen, een van de basisvaardigheden van zingen. Ik kreeg het op geen enkele manier meer voor elkaar om met behulp van mijn ademhaling, mijn middenrif naar beneden te drukken en mijn buikwand uit te zetten. Mijn zangdocent vroeg wat er aan de hand was, en achteloos, met een wegwerpgebaar, vertelde ik dat ik ‘wat met mijn gevoel moest doen’. Zij bracht mij op het idee om naar een haptonoom te gaan, Annemarie.
Bij Annemarie ging ik vertellen. Zoals iedereen heb ook ik ingrijpende gebeurtenissen beleefd. De manier waarop ik ermee ben omgegaan was niet goed voor mij. Ik rationaliseerde mijn gevoel. Ik verklaarde wat er gebeurde. Noemde wel hoe vervelend en naar het was. Vaak was ik alleen bezig met de ander en doorvoelde ik mijn eigen emoties niet. Ik zat alleen maar in mijn hoofd, ik had geen contact met mijn lijf. Signalen vanuit mijn lijf herkende ik niet, en erkennen deed ik ze al helemaal niet. Ik kan me nog herinneren dat Annemarie wel eens aan mij vroeg wat ik voelde. Daar moest ik dan over nadenken. Annemarie bracht me langzaamaan weer in contact met mijn gevoel.
Twee maanden later had ik 2 weken vrij. Mijn relatie was net uit en ik had geen vakantie gepland. Mijn dagelijkse ritme van opstaan, douchen, aankleden, ontbijten en naar mijn werk gaan, was er even niet. Op dat moment was dat voor mij desastreus. Ik had namelijk geen structuur meer. Vanaf dag 1 lag ik in bed en had géén idee hoe ik uit mijn bed moest komen. Ik lag daar maar. Als verlamd en bewust van mijn onvermogen. Ik tilde mijn hoofd een beetje op en keek naar mijn dekbed waaronder mijn lichaam (klaarblijkelijk) lag.
Een week later, voelde ik een angst om boodschappen te doen. Hoe moest ik daar komen? Wat moest ik in hemelsnaam tegen de kassière zeggen? Hoe moest ik mijn boodschappen betalen? Als ik het nu opschrijf lijkt het onwerkelijk. De totale ontreddering. Ik woonde 2 straten van mijn supermarkt vandaan. De wandelroute had ik heel vaak gelopen nadat ik uit mijn werk kwam.
Elke week ging ik naar Annemarie. Ze gaf me de opdracht om te schrijven. Een soort dagboek waarin ik emoties en gedachten opschreef. Ik ging schilderen, intuïtief schilderen. Dus niet iets naschilderen of een bepaalde voorstelling schilderen, maar puur uit mezelf. Wat er maar gebeurde. Contact met anderen vond ik lastig. Al het vanzelfsprekende wat er was, was er ineens niet meer. Althans zo voelde ik dat. Ik schaamde me ook. Ik schaamde me dat ik het even niet meer wist. Mijn slogan ‘grote sterke Abby, die alles aankan’ bestond niet meer!
Na een paar maanden heb ik geprobeerd te re-integreren. Achter mijn bureau lukte het me niet om te werken. Tijdens een gesprek met een stagiaire, die ik zou begeleiden, ging de telefoon. Het angstzweet brak me uit en ik durfde de telefoon niet op te nemen. De re-integratieperiode verliep uiterst moeizaam. Tijdens het sporten liep ik een onschuldige blessure op. Het effect daarvan op mijn totale gezondheid was enorm. Ik voelde me terug bij af. Een vriendin vroeg mij: Wat zou je nu het allerliefste willen? Ik dacht: tegen haar kan ik het wel vertellen. Ik wilde tot de zomervakantie niet werken. Maar ………
’s Avonds in bed dacht ik: nu kan ik twee dingen doen. Ik kan mijn oude patroon voortzetten. Dat betekent dat ik mijn allerliefste wens negeer en niets ga zeggen. Mezelf oppeppen met: niet zeuren, gewoon doorgaan, gevoel uitzetten en op de ratio doorgaan! Het alternatief was: mijn allerliefste wens serieus nemen! Dat wat ik aan mijn vriendin durfde te vertellen ook bespreken met mijn leidinggevende. Aan hem vertellen dat ik tot de zomervakantie niet wilde werken. En dat duurde nog een aantal maanden! Nu was mijn leidinggevende een aardige man, maar dit durfde ik niet. Ik was niet zozeer bang voor hem, ik was bang voor mezelf. Dit was iets totaal nieuws voor mij. Mijn behoeften centraal stellen. Anderen teleurstellen. Ik wist dat dit hét moment was om mezelf serieus te nemen en te luisteren naar mijn gevoel en wensen. Mijn oude patroon los te laten en een nieuwe verkennen, ontdekken en uitproberen. Met hulp van een ander heb ik de wens uitgesproken. Wat was ik opgelucht en trots dat het me lukte! Onwennig en ongemakkelijk voelde het ook.
Uiteindelijk ben ik een jaar niet arbeidsproductief geweest voor mijn werkgever. Dat jaar heb ik keihard gewerkt met en voor mezelf. Na een jaar had ik zoveel zelfvertrouwen opgebouwd dat ik zelf ontslag heb genomen. Veel mensen verklaarden me voor gek. Die reacties deden mij niets. Ik wist dat het goed kwam en vertrouwde op mezelf. Dit verhaal over mijn eigen burn-out vertel ik wel eens. Nu voor het eerst schrijf ik het op. Ik hoop dat ik anderen daarmee inspireer. Inspireer om signalen serieus te nemen. Aandacht voor jezelf te hebben en alert te zijn. Verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf, wie je bent, hoe je met de dingen omgaat en je wensen. Je eigen pad te volgen, dat wat jij nodig hebt, waar jij behoefte aan hebt.
Eigenaarschap van je eigen leven, inclusief je werkleven. Het levert zoveel meer vreugde, energie en werkgeluk op!